Coordenadas: 8°33′S 125°34′L / -8.55, 125.56

República Democrática de Timor Leste
Repúblika Demokrátika Timor Lorosa'e
Bandeira Escudo
Lema: Unidade, Acçao, Progresso (galego: «Unidade, acción, progreso»)
Himno: Pátria
Capital  • Poboación	Dili 277 279 (2015)
Cidade máis poboada	Dili
Linguas oficiais	Portugués e tetum
Forma de goberno	República unitaria semipresidencialista
Presidente Primeiro Ministro	Francisco Guterres Taur Matan Ruak
Independencia de Portugal
• Declaración  • Fin da ocupación indonesia	28 de novembro de 1975 20 de maio de 2002
Superficie	Posto 159º
• Total	14 874 km²
• % auga	Desprezable
Fronteiras	228 km
Costas	706 km
Poboación	Posto 152º
• Total (2017 est.)	1 291 358 hab.
• Densidade	86,82 hab./km²
PIB (nominal)
• Total	n/d
• per cápita	n/d
PIB (PPA)
• Total (2004)	370 mill. US$
• per cápita	400 US$
Moeda	Dólar estadounidense ($, USD)
IDH	n/d
Xentilicio	timorense[1] maubere[2]
Fuso horario	UTC+9
• Horario de verán	Non aplica
Dominio de Internet	.tl
Prefixo telefónico	+670
Prefixo radiofónico	4WA-4WZ
Código ISO	626 / TLS / TL
Membro de: ONU, CPLP
v c e

Timor Leste^[3][4] é un estado do Sueste asiático. O seu territorio comprende a metade oriental da illa de Timor, as illas de Ataúro e Jaco, e o enclave de Ocusi, na costa norte da metade occidental da illa. As únicas fronteiras terrestres que o país ten lígano á Indonesia, ao oeste da porción principal do territorio, e ao leste, sur e oeste de Ocusi, mais ten tamén fronteira marítima con Australia, no Mar de Timor, ao sur. Conta con 14 874 km² de superficie e máis dun millón de habitantes. A súa capital é Dili.

O país foi colonizado polo Imperio portugués no século XVI e foi coñecido como Timor portugués até a descolonización. A finais de 1975, Timor Leste declarou a súa independencia, pero só uns días despois o país foi invadido e ocupado por Indonesia, país que o converteu na súa provincia número 27. En 1999, despois dun acto de autodeterminación, patrocinado pola ONU, o goberno indonesio abandonou o control do territorio e Timor Leste converteuse no primeiro novo Estado soberano do século XXI, o 20 de maio de 2002. Despois da independencia, o país incorporouse como membro da ONU e da Comunidade dos Países de Lingua Portuguesa. En 2011, anunciou a súa intención de participar na Asociación de Nacións do Sueste Asiático, a través dunha carta de candidatura para se converter no undécimo membro do grupo.^[5]

Timor Leste é un dos dous únicos países maiormente católicos de Asia (o outro é Filipinas). As linguas oficiais do país son o portugués e o tetún, estando recoñecidas tamén na constitución o inglés e o indonesio como linguas de traballo.

O país ten unhas rendas medias inferiores ás da economía mundial,^[6] cun 37% dos habitantes vivindo por debaixo do limiar de pobreza, e arredor da metade da poboación é analfabeta. Timor Leste segue a sufrir os efectos dunha loita de décadas pola independencia contra a ocupación indonesia, que danou seriamente as infraestruturas e matou polo menos cen mil persoas. O país ocupa o posto 128º no Índice de Desenvolvemento Humano (IDH).

Etimoloxía |

O termo "Timor" deriva de timur, o termo para "leste" en indonesio e malaio. O nome actual Timor Leste (Timor-Leste en portugués) é redundante, pois significa "Leste Leste". En tetún, o nome do país é Timór Lorosa'e (sendo Lorosa'e a palabra tetún para "leste", literalmente "sol saínte") e en indonesio Timor Timur, usando a palabra portuguesa da illa seguida de "leste" en indonesio.

Os nomes oficiais do país segundo a Constitución son República Democrática de Timor-Leste (en portugués)^[7], Repúblika Demokrátika Timor-Leste (en tetún)^[8] e Democratic Republic of Timor-Leste (en inglés).^[9]

O nome oficial proposto pola Organización Internacional para a Estandarización (ISO) para o inglés e as demais linguas é Timor-Leste (códigos TLS e TL), e foi adoptado pola ONU, a Unión Europea e as organización de estandarización dos Estados Unidos (ANSI), Francia (AFNOR), Reino Unido (BSI), Alemaña (DIN) e Suecia (SIS).

Historia |

O actual territorio de Timor Leste estivo habitado desde hai máis de 40.000 anos por pobos australoides, máis recentemente chegaron ó territorio poboacións melanesias e protomalaias.

Os portugueses chegaron aquí no 1512 na busca do sándalo, madeira nobre utilizada na fabricación de mobles de luxo e na perfumaría, que cubría practicamente toda a illa. Durante catro séculos, os portugueses utilizaron o territorio timorense para fins comerciais, explotando os recursos naturais da illa. Apenas nos anos 60 do século XX a capital Dili comezou a dispor de luz eléctrica, e na década seguinte, auga, escolas e hospitais.

Despois da Revolución dos Caraveis, o goberno portugués decidiu abandonar a illa en agosto do 1975, pasando o poder á FRETILIN (Frente Revolucionaria de Timor Leste), que proclamou a república en 29 de novembro do mesmo ano. Porén, a independencia durou pouco tempo. O xeneral Suharto, gobernante da Indonesia, mandou tropas do exército invadiren a illa. En 7 de decembro, os militares indonesios desembarcaban en Dili, ocupando brevemente toda a parte oriental de Timor, a pesar do repudio da Asemblea Xeral da ONU.

A ocupación militar da Indonesia en Timor Leste fixo que o territorio se tornase a 27ª provincia Indonesia. Unha política de xenocidio resultou nun longo masacre de timorenses. Centenas de aldeas foron destruídas polos bombardeos do exército da Indonesia, sendo que foron utilizadas toneladas de napalm contra a resistencia timorense. O uso do produto queimou boa parte das fragas do país, limitando o refuxio dos guerrilleiros na densa vexetación local.

Baixo presión internacional, non foi ata 1999 cando a Indonesia aceptou a execución dun referendo sobre a independencia do territorio. No mesmo período, o goberno indonesio iniciou programas de desenvolvemento social, como a construción e recuperación de escolas, hospitais e estradas, para promover unha boa imaxe xunto aos timorenses.

En 2006, unha grave crise política estalou no país. Preto de seiscentos soldados desertaron e producíronse combates civís, roubos, manifestacións e asasinatos. Grazas á intervención de forzas internacionais en xuño dese ano, comezou a regresar a estabilidade do país. A crise terminaría coa renuncia do primeiro ministro Mari Alkatiri, sendo sucedido no seu cargo polo Premio Nobel da Paz e ex chanceler José Ramos-Horta.

Gusmãou decidiu convocar a novas eleccións presidenciais, cuxa segunda volta realizada o 9 de maio declarou como vencedor a Ramos-Horta con máis dun 70% dos votos, asumindo o cargo de Presidente o 20 de maio seguinte.

Entrementres, a visita do Papa Xoán Paulo II a Timor Leste, en outubro de 1989, foi marcada por manifestacións pro-independencia, que foron duramente reprimidas. No día 12 de novembro de 1991, o exército indonesio disparou moitos tiros a diversas persoas que homenaxeaban un estudante morto pola represión no cemiterio de Santa Cruz, en Dili. Cerca de 200 persoas morreron no local. Outros manifestantes morreron nos días seguintes, "cazados" polo exército da Indonesia.

A causa de Timor Leste pola independencia gañou maior repercusión e recoñecemento mundial coa atribución do Premio Nobel da Paz ao bispo Carlos Filipe Ximenes Belo e José Ramos-Horta en outubro de 1996. En xullo de 1997, o presidente surafricano Nelson Mandela visitou o líder da FRETILIN, Xanana Gusmão, que estaba na prisión. A visita fixo que aumentase a presión para que a independencia fose feita a través dunha solución negociada. A crise da economía da Asia no mesmo ano afectou duramente a Indonesia. O réxime militar de Suharto comezou a sufrir diversas presións con manifestacións cada vez máis violentas nas rúas. Tales actos levan á dimisión do xeneral en maio de 1998.

Os gobernos de Portugal e da Indonesia comezaron, entón, a negociar a realización dunha consulta popular, baixo a supervisión dunha misión da Organización das Nacións Unidas. Percibindo que Timor Leste estaba disposto a conquistar a independencia, a á radical do exército indonesio recrutou e adestrou milicias armadas locais para espallaren o terror entre a poboación. A pesar das ameazas, mais do 98% da poboación timorense foi ás urnas o 30 de agosto de 1999 para votar na consulta popular, e o resultado apuntou que o 78,5% dos timorenses querían a independencia.

As milicias, protexidas polo exército indonesio, desencadearon unha violencia incríbel antes da proclamación dos resultados. Homes armados mataron nas rúas todas as persoas sospeitosas de votaren pola independencia. Millares de persoas foron separadas das familias e colocadas á forza en camións; o seu destino aínda hoxe é descoñecido. A poboación comezou a fuxir para as montañas e buscar refuxio en predios de organizacións internacionais e nas igrexas. Os estranxeiros foron evacuados, deixando Timor entregado á violencia dos militares e das milicias indonesios.

A ONU decide crear unha forza internacional para intervir na rexión. O 22 de setembro de 1999, soldados da ONU entraron en Dili e atoparon un país totalmente incendiado e devastado. Gran parte da infraestrutura de Timor Leste fora destruída e o país estaba case totalmente devastado. Xanana Gusmão, líder da resistencia timorense, foi liberado deseguido.

En abril de 2001, os timorenses foron novamente ás urnas para escoller o novo líder do país. As eleccións consagraron a Xanana Gusmão como novo presidente timorense, e o 20 de maio de 2001, Timor Leste tornouse totalmente independente.

Política |

Casa tradicional en Díli

Lospalos, vila tradicional (o topónimo nada tem a ver com o espanhol, vem do fataluco lohoasupala)

O Xefe de Estado da república de Timor Leste é o Presidente, electo por sufraxio popular para un período de cinco anos, e cuxo papel é soamente simbólico, aínda que ten certas atribucións para vetar lexislacións. Logo das eleccións lexislativas, o Presidente nomea como Primeiro Ministro ao líder do partido ou coalición que consegue a maioría dos escanos. Como Xefe de Goberno, o Primeiro Ministro encabeza o Consello de Estado ou gabinete.

O congreso timorense unicameral é chamado Parlamento Nacional, e os seus membros tamén son elixidos por sufraxio popular para períodos de cinco anos. O número de escanos pode variar dun mínimo de 52 a un máximo de 65. A Constitución timorense está baseada na de Portugal.

Partidos políticos |

Os principais partidos políticos son o Fronte Revolucionaria de Timor Oriental Independente (FRETILIN), o Congreso Nacional de Reconstrución de Timor do Leste (CNRT), a Asociación Social Demócrata Timorense (ASDT), o Partido Social Demócrata (PSD) e o Partido Democrático.

Cultura |

Lectura de Rosalía de Castro en Timor Leste

División administrativa |

Timor Leste está subdividido en 13 distritos administrativos, cada un cunha capital, e que mantén, con poucas diferenzas, os límites dos 13 concellos existentes durante os últimos anos do Timor Portugues.

		Estado	Capital		Estado	Capital
	1	Lautém	Lospalos	8	Liquiçá	Liquiçá
	2	Baucau	Baucau	9	Ermera	Gleno
	3	Viqueque	Viqueque	10	Ainaro	Ainaro
	4	Manatuto	Manatuto	11	Bobonaro	Maliana
	5	Dili	Dili	12	Cova-Lima	Suai
	6	Aileu	Aileu	13	Oecussi-Ambeno	Pante Macassar
	7	Manufahi	Same

Xeografía |

Véxase tamén: Xeografía de Timor Leste

Timor Leste posúe un territorio de 18.000 km², ocupando a parte oriental da illa de Timor. O país é moi montañoso e ten un clima tropical. Con chuvias dos réximes dos monzóns, enfronta avalanchas de terra e frecuentes enchentes. Os país posúe 800.000 habitantes.

Demografía |

Economía |

Timor Leste ten unha das máis baixas rendas per capita do mundo (400$ por ano). Tan só tres bancos estranxeiros actúan no país, o ANZ Bank, o Banco Nacional Ultramarino de Portugal e o Bank Mandiri de Indonesia. As infraestruturas, antigas e escasas ou destruídas polo conflito con Indonesia, non favorecen o desenvolvemento económico do país, que ten como principal fonte de exportación o café; a produción de sándalo, antano florecente agora é anecdótica.

Notas |

Véxase tamén |

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  Timor Leste

Ligazóns externas |

• Historia